Hayat soğuk, bi’ kadının saçları dökülmekte yer yüzüne ve vurdumduymaz bir Hayalistan gecesi yine. Geceye dökülen kadın saçı hep ürkütmüştür beni. Saçların değil, yalnızlığımdı pencereleri damla damla yalayan, yıllarımı dolduran sensizlikti. Hep bir yanı yarımlık, hep senden uzaktalık, hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani kimsesizlikti..
Bir kavuşma mucizesine inanma yolunda harcanmış bir hayatın ansızın sonuna gelme, ve o mucizeyi yaşayamadan bir başına ölme korkusuydu..
Gece, yer yüzüne dökülen kadın saçı...
*saniye 46 vuruluyorum içimde bi’ yerimden..
8 yorum:
rüzgarında bıraktığı koku kadar keskin yalnızlıklar...
üşümek gerek doya doya
heps
o
gece uğursuz.. bu gece gibi..
Gecenin nemini düşmüş gözlerine
Ne olur ıslak ıslak bakma öyle
Saçını dök sineme derdini söyle
Ne olur ıslak ıslak bakma öyle....
yalniz dogduk, yalniz ölecegiz...arasinida vuslata ersekte, ermesekte yalniz geciriyoruz zaten?
hepimiz numune olarak tek, birtane ve yalniz degil miyiz? :)
inanmıyorum ben artık!!
:(
teknik açıdan baktığımda, dil olarak okuduğum en vurucu yazılardan..
kimsesizlik kimlik haline gelince rahatsiz olmuyo insan artik... hayatimda bir donemi oole gecirmistim..
Yorum Gönder