kapı çaldı..kim o!!

Ses, boynumu sol omzumun üzerinden kapıya doğru koparacakmış gibi savurdu. Kapıyı dinledim biraz yerimden kalkmadan, kim olabileceğini düşündüm. Komşulardan birisi ya da gelmesi gereken kamu görevlilerinden birisidir sandım. Sonra aklıma sen geldin birden. Sen olmadığını biliyordum ama hani mucizevî olaylar oluyor ya benim hayatımda. Belki..
Koştum kapıyı açtım..

Çirkin kral..
..
Çocuğa ilk defa kefaret bakışıyla baktım..

Bazen o kadar çok düşünüyorum ki, yaptıklarımı kontrol edemiyorum bi’ kafe’sin içinde bi’ sağa bi’ sola koşup duruyorum. Bir şeyden huylanmış sahibini üzerine almayan yılkı gibi. Sanki bi’ sorun varmış ve patlayacakmış gibi. Aniden olan bi’ şeyin sonunda eyvah demek gibi. Bekâretini kaybetmesine ramak kalmış kızın dişleriyle alt dudağının sol tarafını ısırması gibi..

Hayatımın bundan sonraki kısmına neresinden başlayacağımı bilmiyorum, yoksa neresinden dönersem kar mı? Etrafımda vezirim diye gezen satranç bilmezlere daha ne kadar katlanmalıyım. Katlanmamalıyım elbette bu benim elimde olmalı ama bi’ süreliğine yok..

Burası ateşli silahı olan adamlarla, çıtır sevgilileri olan zontalarla yalanla ve dolanla doluyor her gün. Ama ben, hani gözlerini kaparda istanbul’u dinlersin ya öyle dingin. Dokunduğun her şeyi mükemmel kılan parmaklarını seviyorum…