pilvillus
tribe girdim, üzgünüm..
*triplinex..
skip to main |
skip to sidebar
polişizofrenik
kişilik hissi..
Arooo.
Beyaz Geceler
1.Gece
Sevgili okuyucum, o öylesine güzel bir geceydi ki, böylesini
ancak gençliğimizde görebiliriz! Gökyüzünün aydınlığına,
yıldızların parlaklığına bakıp bakıp da, "Böyle bir göğün
altında insan nasıl olur da öfke duyar, hırçınlaşabilir?" diye
düşünürsünüz. Ama bu düşünce de gençler içindir, sevgili
okuyucum, hem de çok gençler için. Dilerim, sizin de gönlünüz
uzun süre genç kalsın.
Hırçınlardan, öfkeli insanlardan söz açılmışken bütün o günkü
uysallığımı anımsamadan edemeyeceğim. Sabahın ilk saatlerinde
bunaltıcı, tuhaf bir can sıkıntısı doldurmuştu yüreğimi. Benim
gibi yalnız bir adamı, herkes terk ediyormuş, herkes benden
kaçıyormuş gibi bir duygu vardı içimde. "Herkes"le kimleri
kast ettiğimi sormak hakkınızdır. Çünkü nerdeyse, sekiz
yıldır, yaşadığım şu Petersburg kentinde bir tane bile tanıdık
edinemedim. Ama tanıdık benim neyime? Zaten Petersburg'u
baştan başa tanırım, onun için bütün kent kalkıp, yazlığa
gidince haklı olarak herkesin beni terk ettiğini düşünmeye
başladım. Yalnız başıma kaldığımı görünce de, büyük bir
korkuya kapılarak üç gün neye uğradığımı anlamadan, kentin
sokaklarında dolaştım durdum. Neva Caddesi'ne, parka, deniz
kıyısına, daha nereye gittiysem hiçbir yerde, bütün bir yıl
hep aynı saatte görmeye alıştığım kimselerin tekini bile
göremedim. Onlar beni elbet bilmezler, ama ben onları tanırım,
hem de yakından tanırım, hepsinin de yüzü hatırımdadır.
Onların sevinci benim sevincim, onların üzüntüsü benim
üzüntümdür. Tanrı'nın her günü aynı saatte Fontanka'da
rasladığım ufak tefek bir ihtiyarla da nerdeyse ahbaplık
peydahladım. Görkemli, dalgın bir görünüşü olan bu ihtiyar,
sol elini sallayarak hep kendi kendine bir şeyler mırıldanır;
sağ elindeyse, sapı altın kaplamalı, boğum boğum, uzun bir
baston vardır. Adamcağız beni fark etmeye bile başladı, her
raslaşmada bana karşı bir ilgi gösteriyor. Beni aynı saatte
Fontanka'daki yerimde görmese neşesinin kaçacağına kalıbımı
basarım. Onun içindir ki, karşı karşıya geldiğimiz sıralar,
ikimizin de keyfi yerindeyse, birbirimize selam verecekmiş
gibi bir havaya giriyoruz. Geçenlerde iki gün birbirimizi
görmeyip de üçüncü gün karşılaştığımız zaman az kalsın elimizi
şapkalarımıza atıyorduk; neyse ki tam zamanında aklımız
başımıza geldi de ellerimizi indirdik, birbirimizi süzerek
geçtik.
Evlerle de aram iyidir. Gezinirken birbiri ardından önüme
çıkıp bütün pencereleriyle bana bakarak kimisi, "Merhaba!
Nasılsınız? Eh, ben çok şükür iyiyim, mayısta üzerime bir kat
daha çıkacaklar", kimisi; "Ee, nasılsınız bakalım? Yarın beni
onarıyorlar", kimisi de, "Dün az kalsın yanıyordum. Öyle
korktum ki!" vb. der gibidirler. Aralarında sevdiklerim
vardır, kimisini oldukça yakından tanırım, bir tanesi de
önümüzdeki yaz kendisini mimara tedavi ettirecek. Tedavi
olurken, Tanrı esirgeye, başına bir şey gelmesin diye her gün
uğrayacağım oraya. Hele güzelim pembe bir evin öyküsünü hiç
unutamam. Taştan yapılmış, ufacık, sevimli bir evceğizdi bu;
hantal komşularına bakıp böbürlenmesini, bana bakarken de
yüzünün gülmesini gördükçe ona karşı içim sımsıcak olurdu.
Geçen hafta yanından geçerken başımı kaldırır kaldırmaz; "Beni
sarıya boyadılar!" diye acıklı bir ses işittim. Bir de baktım
ki, ne göreyim!.. Haydutlar! Barbarlar! Ne sütun bırakmışlar,
ne sundurma; hepsini kanarya sarısına boyamışlar! Kanım
beynime sıçradı. Çin İmparatorluğu rengine boyanarak
çirkinleştirilen zavallı dostuma bakmaya dayanamayacağım için
o günden beri de semtine uğramıyorum.
İşte, okuyucum, Petersburg'u ne kadar yakından tanıdığımı
artık anlamış bulunuyorsunuz.
Nedenini ortaya çıkarıncaya kadar bir tedirginliğin üç gündür
içimi kemirdiğini yukarda söylemiştim. Sokakta canım
sıkılıyor, "O yok, bu yok, öteki ne cehenneme gitti!" diye
evde kendimi yiyordum. Tam iki gece; "Benim neyim eksik?
Burada niçin rahat edemiyorum?" diye odamda kıvrandım durdum.
İsten kararmış, yeşil badanalı duvarlara, Matriyona'nın
başarıyla ürettiği örümcek ağlarıyla kaplanmış tavana şaşkın
şaşkın baktım. "Yoksa bütün sıkıntımın nedeni bunlar mı?" diye
sandalyeleri gözden geçirdim. (Çünkü bir sandalye bile akşam
bıraktığım biçimde durmuyorsa sinir olurum.) Pencereye göz
gezdirdim; hepsi boşuna... İçim bir türlü rahat etmedi! Hatta
Matriyona'yı çağırarak, örümceklerden, her zamanki
pasaklılığından dolayı kendisini fazla üzmeden azarladım.
Kadın tuhaf tuhaf baktıktan sonra çekti gitti, örümceklerse
yerlerinde hâlâ sapasağlam duruyorlar.
En sonunda bu sabah işin içyüzünü anlayabildim. Öyle ya,
herkes benden kaçıp yazlığa kapağı atıyordu. (Bu bayağı
anlatımından dolayı özür dilerim, şu anda yüksek üslubun hiç
sırası değil.) Çünkü Petersburg'da herkes ya yazlıklarına
gitmişti, ya da yeni gidiyordu. Çünkü sokakta her araba
kiralayan kerli ferli adam, gözümde, günlük işini bitirdikten
sonra yazlığa, ailesinin yanına dönen pek sayın aile babası
görünümüne bürünüyordu. Çünkü karşılaştığım yayaların: "Biz
buraya şöyle bir uğradık, iki saat sonra yazlığa gideceğiz"
diyen kibirli bir havası vardı. Kar gibi beyaz ince
parmaklarıyla pencereye vurduktan sonra, güzel bir kız, başını
dışarı çıkararak, elinde saksılarla çiçek satan çiçekçiyi
çağırmaya görsün. Hemen o anda bu çiçeklerin, zevkini çıkarmak
için değil de, çok geçmeden yazlığa taşınacakları, çiçekleri
de yanlarında götürecekleri için satın alındığını düşünmeye
başlıyordum. Bu kadarla da kalmayıp bu yeni, özel keşfimde
büyük başarılar elde etmeye başladım. Kimin, ne çeşit yazlıkta
kaldığını bir bakışta yanılmadan anlıyordum. Kamenni
Mahallesi'nde, Aptekarski Adaları'nda ya da Peterhof
Caddesi'nde oturanlar, yapmacık, ince tavırlarıyla, iki dirhem
bir çekirdek yazlık giyimleriyle onları kır evlerinden kente
getiren gösterişli arabalarıyla göze çarpıyorlardı. Pargolovo
ve daha ilerde oturanlar, ilk bakışta insanda aklı başında,
oturaklı kimseler izlenimi bırakıyor; Krevstovski Adası'na
yazı geçirmeye gelenler şen şakrak tavırlarıyla dikkati
çekiyorlardı.
Dağ gibi ev eşyalarıyla, masalarla, sandalyelerle, divanlarla,
daha bir sürü ıvır zıvırla dolu, üstelik çoğu zaman bütün
bunların tepesine kurulmuş, efendisinin eşyalarını gözünün
bebeği gibi sakınan sıska aşçı kadınların bulunduğu dizi dizi
yük arabalarıyla, arabaların yanında dizginleri ellerinde
tutarak yürüyen sürücülere raslasam; Neva, Fontanka üzerinden
Çyorni Deresi'ne, adalara kadar giden, çeşitli ev eşyalarıyla
tıkabasa doldurulmuş kayıklar görsem; bu arabalar, bu kayıklar
gözümde çoğalıyor, çoğalıyordu. Herkes ayaklanmış, harekete
geçmiş, kervanlar halinde yazlığa göçüyormuş gibime geliyordu.
Sanki bütün Petersburg boşalarak yerinde ıssız bir çöl
kalacaktı. Bu durumu gördükçe kendi kendimden utanmaya,
gücenmeye, hüzünlenmeye başladım; benim ne gidecek bir yazlık
evim, ne de böyle bir yere gitmem için ortada bir neden vardı.
Aslında her yük arabasıyla, fayton kiralayan efendi kılıklı
adamla gitmeye can atıyordum, ama hiçbiri, evet hiçbiri beni
çağırmıyordu; sanki köşemde unutulmuştum, gerçekten de herkes
için bir yabancıydım.
İşte böylece o kadar çok gezdim, dolaştım ki, sonunda her
zamanki gibi, nerede olduğumu unutarak birdenbire kendimi
kentin çıkış kapısında buldum. O anda içime bir sevinç dalgası
yayıldı, adımlarımı sıklaştırarak kendimi kapının dışına
attım, ekilmiş tarlalara, çayırlara doğru yürüdüm. Artık
yorgunluk filan duymuyor, üzerimden ağır bir yükün kalkmakta
olduğunu hissediyordum. Gelip geçenlerin yüzünde bir gülümseme
vardı, neredeyse eğilip selam vereceklerdi; herkes bir şeylere
seviniyor, püfür püfür sigara tüttürüyordu. Ben de çok
sevinçliydim, şimdiye dek bu kadar neşeli olmamıştım. Ansızın
İtalya'daymışım gibi, kentin taş yığını arasında bunalmış bir
kentlinin yarı hasta ruh haliyle hayran hayran kırları
seyrediyordum.
Baharın gelmesiyle birlikte Tanrı'nın bağışladığı bütün gücünü
ortaya koyarak süslenen, çiçeklerle bezenen bizim Petersburg
kırlarında insana dokunan, ama ne olduğu anlaşılmayan bir şey
vardır. Bazen yalnızca acıyarak bazen de hiç farkına
varmadığımız, cılız, hastalıklı bir genç kızı, ama bir gün,
beklemediğimiz bir anda, birdenbire değişerek anlaşılmayan bir
güzelliğe bürünen bir kızı anımsatır Petersburg kırları. Bu
kızın karşısında şaşırmış, kendinizden geçmişinizdir. Elinizde
olmadan, "Hangi güç bu bezgin, düşünceli gözlere parlaklık
verdi? Bu çökmüş, solgun yanaklara kan nereden geldi? Bu
yumuşak yüz çizgilerine tutkuyu kim verdi? Bu göğüsler neden
böyle kabarıp kabarıp iniyor? Bu soluk yüzlü kıza birdenbire
bu canlılığı, diriliği, güzelliği veren nedir? Kim onun
yanaklarına bu gülücüğü kondurdu? Bu hayat dolu, şen şakrak
kahkahaları veren kimdir?" diye sorarsınız kendi kendinize.
Gözleriniz birilerini arayarak çevrenize bakınırsınız. Ve bir
anda her şeyi anlarsınız. Ama o an hemen geçer; belki de
ertesi gün gene aynı dalgın bakışla, aynı solgun yüzle,
hareketlerdeki aynı ürkeklikle, bezginlikle, hatta bir anlık
taşkınlığından dolayı duyduğu pişmanlıkla, aynı tasayla, aynı
hüzünle karşılaşırsınız. Bu bir anda gelip geçen güzelliğin
neden böyle kısa ömürlü olduğunu ve artık bir daha
dönmeyeceğini içiniz burkularak düşünür, sevmeye bile vakit
bulamadığınız bu aldatıcı, bir işe yaramaz güzelliğe ta
derinden kırılırsınız...
O günün gecesi gündüzünden daha iyi geçti.
Kırlardan kente çok geç dönmüştüm, eve yaklaştığım sırada saat
10'u gösteriyordu. Eve giden yol kanalın kıyısından geçer, bu
saatte burada in cin top oynar. Ne yalan söyleyeyim, kentin
uzak bir semtinde oturuyorum. Yürürken bir yandan da şarkı
söylüyordum, çünkü mutlu olduğum zamanlar kendi kendime bir
şeyler mırıldanırım. Hiçbir dostu, arkadaşı olmayan, sevinçli
anlarında sevincini kimselerle paylaşamayan herkes aynı şeyi
yapmaz mı? Birden beklemdiğim bir şey çıktı karşıma.
Rıhtımın korkulukları ve korkuluklara yaslanmış duran bir genç
kız vardı önümde; dirseklerini demirlerin üstüne dayamış,
gözleri kanalın bulanık sularında, öylece dalmıştı. Üzerinde
yosmalara yaraşır siyah bir manto, başında da hoş bir şapka
vardı. "Yüzde yüz esmerdir bu kız", diye düşündüm. Ayak
seslerimi işitmemişti, soluğumu tutup yüreğim küt küt atarak
yanından geçtiğim halde dönüp bakmadı bile. "Tuhaf, ne kadar
da dalmış" demeye kalmadı, kızın boğuk hıçkırıklarını işiterek
yerimde donakaldım. Evet, yanılmamıştım, ağlıyordu. İşte bir
daha, bir daha hıçkırdı. Yüreğim acıdan burkularak, "Aman
Tanrım!" diye haykırdım. Kadınlara karşı ne denli ürkek
olursam olayım, bambaşka bir durumdu bu. Hemen ona doğru dönüp
tam "Hanımefendi!" diye konuşmaya başlayacaktım ki, bu sözün
Rus yüksek sosyetesini anlatan romanlarda binlerce kez
kullanıldığını anımsayarak dilimi tuttum. Ben söyleyeceğim
sözleri ararken kız kendine geldi, toparlanıp çevresine
bakındı, başını önüne eğerek kıyı boyunca önümden süzüldü
gitti. Ben de hemen peşine takıldım. O bunun farkına vararak
kıyıdan ayrılıp yolun öbür yanına, karşı kaldırıma geçti.
Doğrusu sokağın o yanına geçmeyi göze alamamıştım. Yakalanmış
bir kuşun yüreği gibi çarpıyordu yüreğim. Ama o sırada geçen
bir olay yetişti yardımıma.
Karşı kaldırımda, yabancı kadının biraz gerisinde, frak giymiş
oturaklı bir adam belirdi, ama adamın yürüyüşü hiç de oturaklı
değildi; ikide bir duvara dayanarak sallana sallana
sürükleniyordu. Geceleyin birilerinin yanına yaklaşıp da
kendisine sataşmaya kalkışmasından korkan bütün kızlar gibi,
bu kız da, olanca ürkekliğiyle, yayından boşanmış ok hızıyla
koşturuyordu. Eğer şansım yardım etmemiş olsa da yalpalayan
adam birtakım atak hareketlere girişmeseydi, kıza hiçbir zaman
yetişemezdim. Adamın bir anda ileri doğru atılmasıyla,
burnunun doğrusuna kızın arkasından seğirtmesi bir oldu. Kız
fırtına gibi gidiyordu. Ayakta zor duran adamsa onun peşini
bırakmak niyetinde değildi. Arayı gitgide kapatan herif için,
"Ha yetişti, ha yetişecek!" dememe kalmadı, genç kız bir
çığlık attı. Çıkarken yanıma almış olduğum boğumlu bastonumdan
dolayı Tanrı'ya ne kadar şükretsem azdır. Kendimi bir anda
karşı kaldırımda buldum. İşin sarpa sardığını anlayan belalı
herif, başına gelecekleri bir anda kavramış olacak ki,
ağzından tek söz çıkmadan geride kaldı. Ancak aramız bir hayli
açıldıktan sonra herif birtakım hatırı sayılır sözcüklerle
itirazını bildiriyor olmalıydı. Neyse ki söyledikleri bize
kadar ulaşmıyordu.
- Koluma girin, dedim kıza. Artık sataşmayı göze alamaz.
Korkudan, heyecandan titreyen kolunu bana verdi. Ey, belalı
adam! O anda sana ne kadar dua etsem azdır. Göz ucuyla şöyle
bir baktım kıza, tatlı bir esmer güzeliydi. Yanılmamıştım.
Deminki korkudan mı desem, yoksa daha önceki üzüntüden mi,
kara kirpiklerinde hâlâ gözyaşları parlıyordu. Ama dudaklarına
bir gülümseme yayılmıştı. O da bana kaçamaklı bir bakışla
baktı, sonra kızararak başını öne eğdi.
- O zaman beni başınızdan savdınız da bakın işte neler oldu!
Demin yanınızda dursam bunların hiçbiri gelmezdi başınıza,
dedim.
- Ama sizi tanımıyordum ki... Sizi de onlardan biri sandım.
- Peki, şimdi tanıyor musunuz?
- Biraz... Şey, titriyorsunuz. Neden öyle?
Kızın güzelliği yanında bir de zeki olması pek hoşuma
gitmişti.
- Demek, ilk görüşte farkına vardınız! Evet, kimin yanında
olduğunuzu hemen anladınız. Kadınlara karşı çekingen olduğum,
heyecanlandığım ve de en azından sizin o adamdan korktuğunuz
kadar korktuğum bir gerçek... Hâlâ çekingenliğim geçmedi.
Düşte gibiyim, bir kadınla konuşacağımı düşümde bile görsem
inanmazdım.
- Nasıl! Siz ne diyorsunuz!
- Evet, öyle. Eğer elim titriyorsa, bunun nedeni, sizinki gibi
güzel, küçük bir elin şimdiye dek kolumu böyle sarmamış
olmasıdır. Kadınlardan iyice uzaklaştım, daha doğrusu
kadınlara hiç alışık değilim. Yalnız yaşayan bir adamım ben...
Sizlerle nasıl konuşulacağını bile bilmem. Şimdi de
bilmiyorum. Sakın aptalca bir söz söylemiş olmayayım?
Çekinmeden bildirin. Korkmayın, darılmam...
- Hayır, sözlerinizde bir saçmalık göremiyorum, üstelik güzel
konuşuyorsunuz. Size karşı açık yürekli olmamı istiyorsanız,
hemen belirteyim ki, böyle bir çekingenlik kadınların hoşuna
bile gider. Hatta daha fazlasını isterseniz, bu benim de
hoşuma gidiyor ve evime kadar yanımda yürümenize izin
veriyorum.
Sevinçten soluğum kesilecek gibiydi.
- Anlaşılan, siz bende korkunun zerresini bırakmayacaksınız, o
zaman da bütün çarelerime elveda.
- Çareleriniz mi? Ne çaresi? İşte bu çok kötü!
- Özür dilerim, ağzımdan kaçtı. Ama şu anda sizden bir dilekte
bulunmamamı benden nasıl istersiniz?
- Beğenilmek dileği mi?
- Öyle, öyle ya... Ne olur, benim nasıl biri olduğumu anlamaya
çalışın. İşte, neredeyse yirmi altı yaşımı dolduracağım, hâlâ
insan içine çıkmış değilim. Böyle olunca, nasıl güzel
konuşabilir, nasıl sözcükleri yerli yerinde kullanabilirim?
Her şeyi olduğu gibi söylemek en iyisi... Yüreğim şuramda
konuşurken ben susamam... Neyse, bunun önemi yok... İnanır
mısınız, daha hiçbir kadınla tanışmadım. Evet, hiçbir
kadınla... Bir gün gelip bir kadın tanıyacağımı kurar dururum
hep. Bu biçimde kaç kez âşık olduğumu bilir misiniz?
- Nasıl olur? Kime?
- Hiç kimseye... İdealimdeki kadına, düşümde gördüğüm
yüzlere... Ben hayalimde romanlar yaratırım. Ah, siz beni
bilmezsiniz! Bunlar hiç kadın tanımadan olmaz, ama siz benim
hangi kadınları tanıdığımı sormayın! Tanıdığım bütün kadınlar,
birkaç ev sahibesinden başkası olmadı! Hem de öylelerine
çattım ki... Size bir şey söylesem gülersiniz. Birkaç kez
sokakta kibar bir kadınla konuşmayı geçirdim aklımdan.
Doğaldır ki bu konuşmalar sadelik içinde, çekine çekine,
saygılı ve içim ateşten yanarak yapılacaktı. Ona yalnızlıktan
kahrolduğumu, hiçbir kadınla tanışmadığımı anlatarak beni
yanından uzaklaştırmamasını isteyecek; benim gibi umutsuz bir
erkeğin dileğini reddetmesinin kadının şanına yakışmayacağını
söyleyecektim. Ondan bütün dileğim, bana kardeşçe söyleyeceği
tatlı iki sözcük, evet iki sözcük olacaktı. Ağzımı açar açmaz
beni kovmamasını, sözlerime inanarak dinlemesini, canı isterse
söylediklerime gülebileceğini, bana yanıt vermesini, iki söz,
yalnızca iki söz söylemesini, ondan sonra da bir daha
görüşmeyeceğimizi bildirecektim. Bakın gülüyorsunuz... Zaten
ben de bunun için anlatıyorum...
- Darılmayın ama kendi kendinizin düşmanı olduğunuz için
gülüyorum. Deneseydiniz, sokakta bile bir kadınla tanışmayı
becerirdiniz. Sadelik kadınların hoşuna gider. Aptal değilse
ya da bir şeye canı çok sıkılmamışsa, yürek taşıyan her kadın
sizin böyle çekine çekine istediğiniz iki çift sözü
esirgemezdi sizden... Gene de siz benim söylediklerime
bakmayın. Kim bilir, sizi deli filan da sanabilirler. Ben
demin kendi düşündüklerimi söyledim. Çünkü yeryüzünde
insanların nasıl yaşadıklarını bilirim, çok şey gördüm
geçirdim!..
- Oh, çok teşekkür ederim! Benim için ne büyük bir iyilik
yaptığınızı bilemezsiniz!
- Peki, peki! Söyleyin bakalım, benim... Nasıl söyleyeyim,
dostluğa ve ilgiye değer bir kız olduğumu nerden anladınız?
Niçin bana yaklaşmaya karar verdiniz?
- Niçin mi? Çünkü yalnızdınız, o adamın gözü dönmüştü, üstelik
geceydi. Bunun benim yönümden bir görev olduğunu kabul edin...
- Ama hayır, daha önce, yolun karşı kaldırımında... Daha orada
bana yaklaşmak istemiştiniz, öyle değil mi?
- Orada, karşı kaldırımda mı? Nasıl yanıt vereceğimi
bilemiyorum doğrusu. Korkuyorum... Biliyor musunuz, bugün çok
mutluydum. Durmadan gezdim, şarkı söyledim. Kentin dışına,
kırlara yürüdüm. Şimdiye dek böyle mutlu dakikalar yaşamadım.
Siz... ama belki de bana öyle geldi... anımsattığım için özür
dilerim, ağlıyormuşsunuz gibi bir ses işittim. Bense, bense
dayanamadım... Yüreğim ezildi... Oh Tanrım! Size karşı bir
yakınlık duymuş olamaz mıyım? Size kardeşinizmişim gibi
acımakla suç mu işledim?.. Acıma sözünden dolayı bağışlayın
beni... Neyse, elimde olmadan size yaklaşmak istedimse... Bana
gücendiniz mi yoksa?..
Genç kız gözlerini yere indirip kolumu sıkarak;
- Yeter, bırakın şimdi bunları, dedi. Sözü bu konuya
getirdiğim için ben suçluyum, ama hakkınızda yanılmadığım için
de kıvançlıyım... Eh, eve geldik. Şurada ara sokağa sapacağım.
Evim iki adım ötede... Hoşça kalın. Teşekkür ederim...
- Demek birbirimizi bir daha göremeyeceğiz!.. Her şey böylece
bitecek mi?
Kız gülmeye başladı.
- Görüyorsunuz ya! Başlangıçta iki sözcük istiyordunuz,
şimdiyse... Bununla birlikte hiçbir şey söyleyemem... Belki
gene görüşürüz...
- Yarın buraya geleceğim. Beni bağışlayın, bunu sizden
istiyorum...
- Çok sabırsızsınız. Üstelik, hani nerdeyse buyurgan bir
tavrınız var...
- Bir dakika dinleyin beni, diye sözünü kestim. Özür dilerim,
belki ağzımdan gene tuhaf sözler kaçıracağım... Demek
istediğim şu ki, yarın buraya gelmeden edemem. Ben hayalcinin
biriyim; hayatımda yaşanmış olaylar o kadar az, birlikte
geçirdiğimiz şu dakikalar o kadar seyrek raslanan cinsten ki,
hayalimde bu anları birçok kez tekrarlamamak elimde değil.
Sizi bütün bir gece, bütün bir hafta, bütün bir yıl hayal
edeceğim. Yarın buraya, hem de tam buraya, tam bu saatte
geleceğim; bugün olanları anımsadıkça kendimi mutlu
hissedeceğim. Petersburg'da böyle bir iki yerim var. Bir
keresinde, geçmiş günleri anımsayarak sizin gibi ağlamaya
başladım. Kim bilir, belki siz de on dakika kadar önce böyle
bir anı yüzünden ağlıyordunuz... Affedersiniz, gene kendimi
unuttum, belki de bir zamanlar burada mutlu dakikalar
geçirmiştiniz...
- Peki, belki ben de yarın saat 10'da gelirim. Ne yapayım,
sizi kırmak elimden gelmiyor. Zaten burada bulunmam gerek.
Sakın randevu verdiğimi düşünmeyin, burada bulunmak kendim
için gerekli. Öyleyse, öyleyse sizin de gelmenizin hiçbir
sakıncası olmadığını söyleyebilirim. Sonra belki bugünkü gibi
tatsız olaylar da çıkabilir; neyse, bunu hesaba katmayın...
Diyeceğim şu ki, birkaç kelime konuşmak için sizi görmek
isterim. Ama bunun için sakın hakkımda kötü yargıya varmayın,
böyle herkese kolayca randevu verdiğimi filan da aklınıza
getirmeyin... Size bu randevuyu vermezdim, eğer... Neyse bu
gizimi açmayacağım! Yalnızca bir koşulum var...
Ben coşkunlukla haykırdım:
- Koşulunuz mu var! Ben hepsine, hepsine razıyım. İstediğiniz
her şeyi yapmaya hazırım. Söz veriyorum, size karşı saygılı
olacağım, her istediğinizi yapacağım... Beni artık
tanıyorsunuz.
Kız gülüyordu.
- İşte sizi tanıdığım için yarın buraya çağırıyorum ya... Sizi
çok iyi tanıyorum. Tekrar anımsatıyorum, koşulumu
unutmayacaksınız. Ne olur, lütfen şimdi söyleyeceğimi yapın,
size bütün içtenliğimle bildiririm: Sakın bana âşık olmayın.
İnanın bana, böyle bir şey mümkün değil. Dostluğa gelince,
hazırım; işte elimi uzatıyorum... Ama sevmek olmaz, asla
olmaz!
Kızın küçücük elini yakaladım.
- Yemin ederim!
- Yeminin gereği yok. Barut gibi parlayacağınızı biliyorum.
Bunları söylediğim için kusuruma bakmayın. Ah, benim de ne
kadar yalnız olduğumu bir bilseniz!
1.Gece
Sevgili okuyucum, o öylesine güzel bir geceydi ki, böylesini
ancak gençliğimizde görebiliriz! Gökyüzünün aydınlığına,
yıldızların parlaklığına bakıp bakıp da, "Böyle bir göğün
altında insan nasıl olur da öfke duyar, hırçınlaşabilir?" diye
düşünürsünüz. Ama bu düşünce de gençler içindir, sevgili
okuyucum, hem de çok gençler için. Dilerim, sizin de gönlünüz
uzun süre genç kalsın.
Hırçınlardan, öfkeli insanlardan söz açılmışken bütün o günkü
uysallığımı anımsamadan edemeyeceğim. Sabahın ilk saatlerinde
bunaltıcı, tuhaf bir can sıkıntısı doldurmuştu yüreğimi. Benim
gibi yalnız bir adamı, herkes terk ediyormuş, herkes benden
kaçıyormuş gibi bir duygu vardı içimde. "Herkes"le kimleri
kast ettiğimi sormak hakkınızdır. Çünkü nerdeyse, sekiz
yıldır, yaşadığım şu Petersburg kentinde bir tane bile tanıdık
edinemedim. Ama tanıdık benim neyime? Zaten Petersburg'u
baştan başa tanırım, onun için bütün kent kalkıp, yazlığa
gidince haklı olarak herkesin beni terk ettiğini düşünmeye
başladım. Yalnız başıma kaldığımı görünce de, büyük bir
korkuya kapılarak üç gün neye uğradığımı anlamadan, kentin
sokaklarında dolaştım durdum. Neva Caddesi'ne, parka, deniz
kıyısına, daha nereye gittiysem hiçbir yerde, bütün bir yıl
hep aynı saatte görmeye alıştığım kimselerin tekini bile
göremedim. Onlar beni elbet bilmezler, ama ben onları tanırım,
hem de yakından tanırım, hepsinin de yüzü hatırımdadır.
Onların sevinci benim sevincim, onların üzüntüsü benim
üzüntümdür. Tanrı'nın her günü aynı saatte Fontanka'da
rasladığım ufak tefek bir ihtiyarla da nerdeyse ahbaplık
peydahladım. Görkemli, dalgın bir görünüşü olan bu ihtiyar,
sol elini sallayarak hep kendi kendine bir şeyler mırıldanır;
sağ elindeyse, sapı altın kaplamalı, boğum boğum, uzun bir
baston vardır. Adamcağız beni fark etmeye bile başladı, her
raslaşmada bana karşı bir ilgi gösteriyor. Beni aynı saatte
Fontanka'daki yerimde görmese neşesinin kaçacağına kalıbımı
basarım. Onun içindir ki, karşı karşıya geldiğimiz sıralar,
ikimizin de keyfi yerindeyse, birbirimize selam verecekmiş
gibi bir havaya giriyoruz. Geçenlerde iki gün birbirimizi
görmeyip de üçüncü gün karşılaştığımız zaman az kalsın elimizi
şapkalarımıza atıyorduk; neyse ki tam zamanında aklımız
başımıza geldi de ellerimizi indirdik, birbirimizi süzerek
geçtik.
Evlerle de aram iyidir. Gezinirken birbiri ardından önüme
çıkıp bütün pencereleriyle bana bakarak kimisi, "Merhaba!
Nasılsınız? Eh, ben çok şükür iyiyim, mayısta üzerime bir kat
daha çıkacaklar", kimisi; "Ee, nasılsınız bakalım? Yarın beni
onarıyorlar", kimisi de, "Dün az kalsın yanıyordum. Öyle
korktum ki!" vb. der gibidirler. Aralarında sevdiklerim
vardır, kimisini oldukça yakından tanırım, bir tanesi de
önümüzdeki yaz kendisini mimara tedavi ettirecek. Tedavi
olurken, Tanrı esirgeye, başına bir şey gelmesin diye her gün
uğrayacağım oraya. Hele güzelim pembe bir evin öyküsünü hiç
unutamam. Taştan yapılmış, ufacık, sevimli bir evceğizdi bu;
hantal komşularına bakıp böbürlenmesini, bana bakarken de
yüzünün gülmesini gördükçe ona karşı içim sımsıcak olurdu.
Geçen hafta yanından geçerken başımı kaldırır kaldırmaz; "Beni
sarıya boyadılar!" diye acıklı bir ses işittim. Bir de baktım
ki, ne göreyim!.. Haydutlar! Barbarlar! Ne sütun bırakmışlar,
ne sundurma; hepsini kanarya sarısına boyamışlar! Kanım
beynime sıçradı. Çin İmparatorluğu rengine boyanarak
çirkinleştirilen zavallı dostuma bakmaya dayanamayacağım için
o günden beri de semtine uğramıyorum.
İşte, okuyucum, Petersburg'u ne kadar yakından tanıdığımı
artık anlamış bulunuyorsunuz.
Nedenini ortaya çıkarıncaya kadar bir tedirginliğin üç gündür
içimi kemirdiğini yukarda söylemiştim. Sokakta canım
sıkılıyor, "O yok, bu yok, öteki ne cehenneme gitti!" diye
evde kendimi yiyordum. Tam iki gece; "Benim neyim eksik?
Burada niçin rahat edemiyorum?" diye odamda kıvrandım durdum.
İsten kararmış, yeşil badanalı duvarlara, Matriyona'nın
başarıyla ürettiği örümcek ağlarıyla kaplanmış tavana şaşkın
şaşkın baktım. "Yoksa bütün sıkıntımın nedeni bunlar mı?" diye
sandalyeleri gözden geçirdim. (Çünkü bir sandalye bile akşam
bıraktığım biçimde durmuyorsa sinir olurum.) Pencereye göz
gezdirdim; hepsi boşuna... İçim bir türlü rahat etmedi! Hatta
Matriyona'yı çağırarak, örümceklerden, her zamanki
pasaklılığından dolayı kendisini fazla üzmeden azarladım.
Kadın tuhaf tuhaf baktıktan sonra çekti gitti, örümceklerse
yerlerinde hâlâ sapasağlam duruyorlar.
En sonunda bu sabah işin içyüzünü anlayabildim. Öyle ya,
herkes benden kaçıp yazlığa kapağı atıyordu. (Bu bayağı
anlatımından dolayı özür dilerim, şu anda yüksek üslubun hiç
sırası değil.) Çünkü Petersburg'da herkes ya yazlıklarına
gitmişti, ya da yeni gidiyordu. Çünkü sokakta her araba
kiralayan kerli ferli adam, gözümde, günlük işini bitirdikten
sonra yazlığa, ailesinin yanına dönen pek sayın aile babası
görünümüne bürünüyordu. Çünkü karşılaştığım yayaların: "Biz
buraya şöyle bir uğradık, iki saat sonra yazlığa gideceğiz"
diyen kibirli bir havası vardı. Kar gibi beyaz ince
parmaklarıyla pencereye vurduktan sonra, güzel bir kız, başını
dışarı çıkararak, elinde saksılarla çiçek satan çiçekçiyi
çağırmaya görsün. Hemen o anda bu çiçeklerin, zevkini çıkarmak
için değil de, çok geçmeden yazlığa taşınacakları, çiçekleri
de yanlarında götürecekleri için satın alındığını düşünmeye
başlıyordum. Bu kadarla da kalmayıp bu yeni, özel keşfimde
büyük başarılar elde etmeye başladım. Kimin, ne çeşit yazlıkta
kaldığını bir bakışta yanılmadan anlıyordum. Kamenni
Mahallesi'nde, Aptekarski Adaları'nda ya da Peterhof
Caddesi'nde oturanlar, yapmacık, ince tavırlarıyla, iki dirhem
bir çekirdek yazlık giyimleriyle onları kır evlerinden kente
getiren gösterişli arabalarıyla göze çarpıyorlardı. Pargolovo
ve daha ilerde oturanlar, ilk bakışta insanda aklı başında,
oturaklı kimseler izlenimi bırakıyor; Krevstovski Adası'na
yazı geçirmeye gelenler şen şakrak tavırlarıyla dikkati
çekiyorlardı.
Dağ gibi ev eşyalarıyla, masalarla, sandalyelerle, divanlarla,
daha bir sürü ıvır zıvırla dolu, üstelik çoğu zaman bütün
bunların tepesine kurulmuş, efendisinin eşyalarını gözünün
bebeği gibi sakınan sıska aşçı kadınların bulunduğu dizi dizi
yük arabalarıyla, arabaların yanında dizginleri ellerinde
tutarak yürüyen sürücülere raslasam; Neva, Fontanka üzerinden
Çyorni Deresi'ne, adalara kadar giden, çeşitli ev eşyalarıyla
tıkabasa doldurulmuş kayıklar görsem; bu arabalar, bu kayıklar
gözümde çoğalıyor, çoğalıyordu. Herkes ayaklanmış, harekete
geçmiş, kervanlar halinde yazlığa göçüyormuş gibime geliyordu.
Sanki bütün Petersburg boşalarak yerinde ıssız bir çöl
kalacaktı. Bu durumu gördükçe kendi kendimden utanmaya,
gücenmeye, hüzünlenmeye başladım; benim ne gidecek bir yazlık
evim, ne de böyle bir yere gitmem için ortada bir neden vardı.
Aslında her yük arabasıyla, fayton kiralayan efendi kılıklı
adamla gitmeye can atıyordum, ama hiçbiri, evet hiçbiri beni
çağırmıyordu; sanki köşemde unutulmuştum, gerçekten de herkes
için bir yabancıydım.
İşte böylece o kadar çok gezdim, dolaştım ki, sonunda her
zamanki gibi, nerede olduğumu unutarak birdenbire kendimi
kentin çıkış kapısında buldum. O anda içime bir sevinç dalgası
yayıldı, adımlarımı sıklaştırarak kendimi kapının dışına
attım, ekilmiş tarlalara, çayırlara doğru yürüdüm. Artık
yorgunluk filan duymuyor, üzerimden ağır bir yükün kalkmakta
olduğunu hissediyordum. Gelip geçenlerin yüzünde bir gülümseme
vardı, neredeyse eğilip selam vereceklerdi; herkes bir şeylere
seviniyor, püfür püfür sigara tüttürüyordu. Ben de çok
sevinçliydim, şimdiye dek bu kadar neşeli olmamıştım. Ansızın
İtalya'daymışım gibi, kentin taş yığını arasında bunalmış bir
kentlinin yarı hasta ruh haliyle hayran hayran kırları
seyrediyordum.
Baharın gelmesiyle birlikte Tanrı'nın bağışladığı bütün gücünü
ortaya koyarak süslenen, çiçeklerle bezenen bizim Petersburg
kırlarında insana dokunan, ama ne olduğu anlaşılmayan bir şey
vardır. Bazen yalnızca acıyarak bazen de hiç farkına
varmadığımız, cılız, hastalıklı bir genç kızı, ama bir gün,
beklemediğimiz bir anda, birdenbire değişerek anlaşılmayan bir
güzelliğe bürünen bir kızı anımsatır Petersburg kırları. Bu
kızın karşısında şaşırmış, kendinizden geçmişinizdir. Elinizde
olmadan, "Hangi güç bu bezgin, düşünceli gözlere parlaklık
verdi? Bu çökmüş, solgun yanaklara kan nereden geldi? Bu
yumuşak yüz çizgilerine tutkuyu kim verdi? Bu göğüsler neden
böyle kabarıp kabarıp iniyor? Bu soluk yüzlü kıza birdenbire
bu canlılığı, diriliği, güzelliği veren nedir? Kim onun
yanaklarına bu gülücüğü kondurdu? Bu hayat dolu, şen şakrak
kahkahaları veren kimdir?" diye sorarsınız kendi kendinize.
Gözleriniz birilerini arayarak çevrenize bakınırsınız. Ve bir
anda her şeyi anlarsınız. Ama o an hemen geçer; belki de
ertesi gün gene aynı dalgın bakışla, aynı solgun yüzle,
hareketlerdeki aynı ürkeklikle, bezginlikle, hatta bir anlık
taşkınlığından dolayı duyduğu pişmanlıkla, aynı tasayla, aynı
hüzünle karşılaşırsınız. Bu bir anda gelip geçen güzelliğin
neden böyle kısa ömürlü olduğunu ve artık bir daha
dönmeyeceğini içiniz burkularak düşünür, sevmeye bile vakit
bulamadığınız bu aldatıcı, bir işe yaramaz güzelliğe ta
derinden kırılırsınız...
O günün gecesi gündüzünden daha iyi geçti.
Kırlardan kente çok geç dönmüştüm, eve yaklaştığım sırada saat
10'u gösteriyordu. Eve giden yol kanalın kıyısından geçer, bu
saatte burada in cin top oynar. Ne yalan söyleyeyim, kentin
uzak bir semtinde oturuyorum. Yürürken bir yandan da şarkı
söylüyordum, çünkü mutlu olduğum zamanlar kendi kendime bir
şeyler mırıldanırım. Hiçbir dostu, arkadaşı olmayan, sevinçli
anlarında sevincini kimselerle paylaşamayan herkes aynı şeyi
yapmaz mı? Birden beklemdiğim bir şey çıktı karşıma.
Rıhtımın korkulukları ve korkuluklara yaslanmış duran bir genç
kız vardı önümde; dirseklerini demirlerin üstüne dayamış,
gözleri kanalın bulanık sularında, öylece dalmıştı. Üzerinde
yosmalara yaraşır siyah bir manto, başında da hoş bir şapka
vardı. "Yüzde yüz esmerdir bu kız", diye düşündüm. Ayak
seslerimi işitmemişti, soluğumu tutup yüreğim küt küt atarak
yanından geçtiğim halde dönüp bakmadı bile. "Tuhaf, ne kadar
da dalmış" demeye kalmadı, kızın boğuk hıçkırıklarını işiterek
yerimde donakaldım. Evet, yanılmamıştım, ağlıyordu. İşte bir
daha, bir daha hıçkırdı. Yüreğim acıdan burkularak, "Aman
Tanrım!" diye haykırdım. Kadınlara karşı ne denli ürkek
olursam olayım, bambaşka bir durumdu bu. Hemen ona doğru dönüp
tam "Hanımefendi!" diye konuşmaya başlayacaktım ki, bu sözün
Rus yüksek sosyetesini anlatan romanlarda binlerce kez
kullanıldığını anımsayarak dilimi tuttum. Ben söyleyeceğim
sözleri ararken kız kendine geldi, toparlanıp çevresine
bakındı, başını önüne eğerek kıyı boyunca önümden süzüldü
gitti. Ben de hemen peşine takıldım. O bunun farkına vararak
kıyıdan ayrılıp yolun öbür yanına, karşı kaldırıma geçti.
Doğrusu sokağın o yanına geçmeyi göze alamamıştım. Yakalanmış
bir kuşun yüreği gibi çarpıyordu yüreğim. Ama o sırada geçen
bir olay yetişti yardımıma.
Karşı kaldırımda, yabancı kadının biraz gerisinde, frak giymiş
oturaklı bir adam belirdi, ama adamın yürüyüşü hiç de oturaklı
değildi; ikide bir duvara dayanarak sallana sallana
sürükleniyordu. Geceleyin birilerinin yanına yaklaşıp da
kendisine sataşmaya kalkışmasından korkan bütün kızlar gibi,
bu kız da, olanca ürkekliğiyle, yayından boşanmış ok hızıyla
koşturuyordu. Eğer şansım yardım etmemiş olsa da yalpalayan
adam birtakım atak hareketlere girişmeseydi, kıza hiçbir zaman
yetişemezdim. Adamın bir anda ileri doğru atılmasıyla,
burnunun doğrusuna kızın arkasından seğirtmesi bir oldu. Kız
fırtına gibi gidiyordu. Ayakta zor duran adamsa onun peşini
bırakmak niyetinde değildi. Arayı gitgide kapatan herif için,
"Ha yetişti, ha yetişecek!" dememe kalmadı, genç kız bir
çığlık attı. Çıkarken yanıma almış olduğum boğumlu bastonumdan
dolayı Tanrı'ya ne kadar şükretsem azdır. Kendimi bir anda
karşı kaldırımda buldum. İşin sarpa sardığını anlayan belalı
herif, başına gelecekleri bir anda kavramış olacak ki,
ağzından tek söz çıkmadan geride kaldı. Ancak aramız bir hayli
açıldıktan sonra herif birtakım hatırı sayılır sözcüklerle
itirazını bildiriyor olmalıydı. Neyse ki söyledikleri bize
kadar ulaşmıyordu.
- Koluma girin, dedim kıza. Artık sataşmayı göze alamaz.
Korkudan, heyecandan titreyen kolunu bana verdi. Ey, belalı
adam! O anda sana ne kadar dua etsem azdır. Göz ucuyla şöyle
bir baktım kıza, tatlı bir esmer güzeliydi. Yanılmamıştım.
Deminki korkudan mı desem, yoksa daha önceki üzüntüden mi,
kara kirpiklerinde hâlâ gözyaşları parlıyordu. Ama dudaklarına
bir gülümseme yayılmıştı. O da bana kaçamaklı bir bakışla
baktı, sonra kızararak başını öne eğdi.
- O zaman beni başınızdan savdınız da bakın işte neler oldu!
Demin yanınızda dursam bunların hiçbiri gelmezdi başınıza,
dedim.
- Ama sizi tanımıyordum ki... Sizi de onlardan biri sandım.
- Peki, şimdi tanıyor musunuz?
- Biraz... Şey, titriyorsunuz. Neden öyle?
Kızın güzelliği yanında bir de zeki olması pek hoşuma
gitmişti.
- Demek, ilk görüşte farkına vardınız! Evet, kimin yanında
olduğunuzu hemen anladınız. Kadınlara karşı çekingen olduğum,
heyecanlandığım ve de en azından sizin o adamdan korktuğunuz
kadar korktuğum bir gerçek... Hâlâ çekingenliğim geçmedi.
Düşte gibiyim, bir kadınla konuşacağımı düşümde bile görsem
inanmazdım.
- Nasıl! Siz ne diyorsunuz!
- Evet, öyle. Eğer elim titriyorsa, bunun nedeni, sizinki gibi
güzel, küçük bir elin şimdiye dek kolumu böyle sarmamış
olmasıdır. Kadınlardan iyice uzaklaştım, daha doğrusu
kadınlara hiç alışık değilim. Yalnız yaşayan bir adamım ben...
Sizlerle nasıl konuşulacağını bile bilmem. Şimdi de
bilmiyorum. Sakın aptalca bir söz söylemiş olmayayım?
Çekinmeden bildirin. Korkmayın, darılmam...
- Hayır, sözlerinizde bir saçmalık göremiyorum, üstelik güzel
konuşuyorsunuz. Size karşı açık yürekli olmamı istiyorsanız,
hemen belirteyim ki, böyle bir çekingenlik kadınların hoşuna
bile gider. Hatta daha fazlasını isterseniz, bu benim de
hoşuma gidiyor ve evime kadar yanımda yürümenize izin
veriyorum.
Sevinçten soluğum kesilecek gibiydi.
- Anlaşılan, siz bende korkunun zerresini bırakmayacaksınız, o
zaman da bütün çarelerime elveda.
- Çareleriniz mi? Ne çaresi? İşte bu çok kötü!
- Özür dilerim, ağzımdan kaçtı. Ama şu anda sizden bir dilekte
bulunmamamı benden nasıl istersiniz?
- Beğenilmek dileği mi?
- Öyle, öyle ya... Ne olur, benim nasıl biri olduğumu anlamaya
çalışın. İşte, neredeyse yirmi altı yaşımı dolduracağım, hâlâ
insan içine çıkmış değilim. Böyle olunca, nasıl güzel
konuşabilir, nasıl sözcükleri yerli yerinde kullanabilirim?
Her şeyi olduğu gibi söylemek en iyisi... Yüreğim şuramda
konuşurken ben susamam... Neyse, bunun önemi yok... İnanır
mısınız, daha hiçbir kadınla tanışmadım. Evet, hiçbir
kadınla... Bir gün gelip bir kadın tanıyacağımı kurar dururum
hep. Bu biçimde kaç kez âşık olduğumu bilir misiniz?
- Nasıl olur? Kime?
- Hiç kimseye... İdealimdeki kadına, düşümde gördüğüm
yüzlere... Ben hayalimde romanlar yaratırım. Ah, siz beni
bilmezsiniz! Bunlar hiç kadın tanımadan olmaz, ama siz benim
hangi kadınları tanıdığımı sormayın! Tanıdığım bütün kadınlar,
birkaç ev sahibesinden başkası olmadı! Hem de öylelerine
çattım ki... Size bir şey söylesem gülersiniz. Birkaç kez
sokakta kibar bir kadınla konuşmayı geçirdim aklımdan.
Doğaldır ki bu konuşmalar sadelik içinde, çekine çekine,
saygılı ve içim ateşten yanarak yapılacaktı. Ona yalnızlıktan
kahrolduğumu, hiçbir kadınla tanışmadığımı anlatarak beni
yanından uzaklaştırmamasını isteyecek; benim gibi umutsuz bir
erkeğin dileğini reddetmesinin kadının şanına yakışmayacağını
söyleyecektim. Ondan bütün dileğim, bana kardeşçe söyleyeceği
tatlı iki sözcük, evet iki sözcük olacaktı. Ağzımı açar açmaz
beni kovmamasını, sözlerime inanarak dinlemesini, canı isterse
söylediklerime gülebileceğini, bana yanıt vermesini, iki söz,
yalnızca iki söz söylemesini, ondan sonra da bir daha
görüşmeyeceğimizi bildirecektim. Bakın gülüyorsunuz... Zaten
ben de bunun için anlatıyorum...
- Darılmayın ama kendi kendinizin düşmanı olduğunuz için
gülüyorum. Deneseydiniz, sokakta bile bir kadınla tanışmayı
becerirdiniz. Sadelik kadınların hoşuna gider. Aptal değilse
ya da bir şeye canı çok sıkılmamışsa, yürek taşıyan her kadın
sizin böyle çekine çekine istediğiniz iki çift sözü
esirgemezdi sizden... Gene de siz benim söylediklerime
bakmayın. Kim bilir, sizi deli filan da sanabilirler. Ben
demin kendi düşündüklerimi söyledim. Çünkü yeryüzünde
insanların nasıl yaşadıklarını bilirim, çok şey gördüm
geçirdim!..
- Oh, çok teşekkür ederim! Benim için ne büyük bir iyilik
yaptığınızı bilemezsiniz!
- Peki, peki! Söyleyin bakalım, benim... Nasıl söyleyeyim,
dostluğa ve ilgiye değer bir kız olduğumu nerden anladınız?
Niçin bana yaklaşmaya karar verdiniz?
- Niçin mi? Çünkü yalnızdınız, o adamın gözü dönmüştü, üstelik
geceydi. Bunun benim yönümden bir görev olduğunu kabul edin...
- Ama hayır, daha önce, yolun karşı kaldırımında... Daha orada
bana yaklaşmak istemiştiniz, öyle değil mi?
- Orada, karşı kaldırımda mı? Nasıl yanıt vereceğimi
bilemiyorum doğrusu. Korkuyorum... Biliyor musunuz, bugün çok
mutluydum. Durmadan gezdim, şarkı söyledim. Kentin dışına,
kırlara yürüdüm. Şimdiye dek böyle mutlu dakikalar yaşamadım.
Siz... ama belki de bana öyle geldi... anımsattığım için özür
dilerim, ağlıyormuşsunuz gibi bir ses işittim. Bense, bense
dayanamadım... Yüreğim ezildi... Oh Tanrım! Size karşı bir
yakınlık duymuş olamaz mıyım? Size kardeşinizmişim gibi
acımakla suç mu işledim?.. Acıma sözünden dolayı bağışlayın
beni... Neyse, elimde olmadan size yaklaşmak istedimse... Bana
gücendiniz mi yoksa?..
Genç kız gözlerini yere indirip kolumu sıkarak;
- Yeter, bırakın şimdi bunları, dedi. Sözü bu konuya
getirdiğim için ben suçluyum, ama hakkınızda yanılmadığım için
de kıvançlıyım... Eh, eve geldik. Şurada ara sokağa sapacağım.
Evim iki adım ötede... Hoşça kalın. Teşekkür ederim...
- Demek birbirimizi bir daha göremeyeceğiz!.. Her şey böylece
bitecek mi?
Kız gülmeye başladı.
- Görüyorsunuz ya! Başlangıçta iki sözcük istiyordunuz,
şimdiyse... Bununla birlikte hiçbir şey söyleyemem... Belki
gene görüşürüz...
- Yarın buraya geleceğim. Beni bağışlayın, bunu sizden
istiyorum...
- Çok sabırsızsınız. Üstelik, hani nerdeyse buyurgan bir
tavrınız var...
- Bir dakika dinleyin beni, diye sözünü kestim. Özür dilerim,
belki ağzımdan gene tuhaf sözler kaçıracağım... Demek
istediğim şu ki, yarın buraya gelmeden edemem. Ben hayalcinin
biriyim; hayatımda yaşanmış olaylar o kadar az, birlikte
geçirdiğimiz şu dakikalar o kadar seyrek raslanan cinsten ki,
hayalimde bu anları birçok kez tekrarlamamak elimde değil.
Sizi bütün bir gece, bütün bir hafta, bütün bir yıl hayal
edeceğim. Yarın buraya, hem de tam buraya, tam bu saatte
geleceğim; bugün olanları anımsadıkça kendimi mutlu
hissedeceğim. Petersburg'da böyle bir iki yerim var. Bir
keresinde, geçmiş günleri anımsayarak sizin gibi ağlamaya
başladım. Kim bilir, belki siz de on dakika kadar önce böyle
bir anı yüzünden ağlıyordunuz... Affedersiniz, gene kendimi
unuttum, belki de bir zamanlar burada mutlu dakikalar
geçirmiştiniz...
- Peki, belki ben de yarın saat 10'da gelirim. Ne yapayım,
sizi kırmak elimden gelmiyor. Zaten burada bulunmam gerek.
Sakın randevu verdiğimi düşünmeyin, burada bulunmak kendim
için gerekli. Öyleyse, öyleyse sizin de gelmenizin hiçbir
sakıncası olmadığını söyleyebilirim. Sonra belki bugünkü gibi
tatsız olaylar da çıkabilir; neyse, bunu hesaba katmayın...
Diyeceğim şu ki, birkaç kelime konuşmak için sizi görmek
isterim. Ama bunun için sakın hakkımda kötü yargıya varmayın,
böyle herkese kolayca randevu verdiğimi filan da aklınıza
getirmeyin... Size bu randevuyu vermezdim, eğer... Neyse bu
gizimi açmayacağım! Yalnızca bir koşulum var...
Ben coşkunlukla haykırdım:
- Koşulunuz mu var! Ben hepsine, hepsine razıyım. İstediğiniz
her şeyi yapmaya hazırım. Söz veriyorum, size karşı saygılı
olacağım, her istediğinizi yapacağım... Beni artık
tanıyorsunuz.
Kız gülüyordu.
- İşte sizi tanıdığım için yarın buraya çağırıyorum ya... Sizi
çok iyi tanıyorum. Tekrar anımsatıyorum, koşulumu
unutmayacaksınız. Ne olur, lütfen şimdi söyleyeceğimi yapın,
size bütün içtenliğimle bildiririm: Sakın bana âşık olmayın.
İnanın bana, böyle bir şey mümkün değil. Dostluğa gelince,
hazırım; işte elimi uzatıyorum... Ama sevmek olmaz, asla
olmaz!
Kızın küçücük elini yakaladım.
- Yemin ederim!
- Yeminin gereği yok. Barut gibi parlayacağınızı biliyorum.
Bunları söylediğim için kusuruma bakmayın. Ah, benim de ne
kadar yalnız olduğumu bir bilseniz!
Duvarlar daha bir ağır gelir oldu..
Taşımakta zorlandığın dört duvar..
Alanımı gittikçe daraltıyor..
Ruhunu kasıyordu..
Taşımakta zorlandığın dört duvar..
Alanımı gittikçe daraltıyor..
Ruhunu kasıyordu..
Bedenin yorgun..
Gözlerin solgun..
Hayat durgun..
Ellerimi ellerine bağlamışsın..
Çözülemiyorum...
...
İçeri çek karnını..
Ellerinle kaburgalarının bittiği yeri kavra..
Avucuna al..
Bütün gücünle asıl..
Çıkar derinden kaburgalarını..
Ciğerlerin..
Nefes alsın…
...
Ellerinle kaburgalarının bittiği yeri kavra..
Avucuna al..
Bütün gücünle asıl..
Çıkar derinden kaburgalarını..
Ciğerlerin..
Nefes alsın…
...
Kadınlar sevmeyi bilmez..
Sevişmek için uygun bedeni ararlar..
Kobayları denerler sürekli..
Önce sözlü sonra uygulamalı..
Ve karar anı..
Veto..
Kobay değişir hemen, uygun beden bulununcaya kadar...
Kadınlar sevilmeyi bilmez..
Dar alanda kısa paslaşan nöronları, sürekli kapıldıkları halüsinasyonları, senaryosunu yazıp dağıtmayıp oynatmaya çalıştıkları oyunları, şüphe içerisinde buna izin vermez...
Sevişmek için uygun bedeni ararlar..
Kobayları denerler sürekli..
Önce sözlü sonra uygulamalı..
Ve karar anı..
Veto..
Kobay değişir hemen, uygun beden bulununcaya kadar...
Kadınlar sevilmeyi bilmez..
Dar alanda kısa paslaşan nöronları, sürekli kapıldıkları halüsinasyonları, senaryosunu yazıp dağıtmayıp oynatmaya çalıştıkları oyunları, şüphe içerisinde buna izin vermez...
...
iyikötü
Biliyorum, çoğunuz iyi insanlarsınız. Bu yüzden hep kötüler kazanıyor zaten. Birçok kötü, hatta alçak tanıdım. Çoğu neşeli insanlardı. Hiçbirinde çekingen bir ruh haline rastlamadım.
Kötüler atak, iyiler pısırıktır, etrafınıza bakın, en heyecan verici, en eğlenceli insanlar hep sahtekârlardır. Hepsi paldır küldür konuşan, ağız dolusu gülen insanlardır. Çünkü sahtekâr, sempatik olmak zorundadır. İyinin böyle bir mecburiyeti yoktur.
İyi, sıkıcıdır. Kadınlar iyilere değil, güvenilmez erkeklere aşık olur bu yüzden. Zaten aşk, denen altüst oluşla ancak bir üçkâğıtçı basa çıkabilir. Aşkın tadını çıkaramaz iyiler. Onlar sarılıp sessiz bir uzanmayı aşk zanneder. Tekdüzedirler. Yavaştırlar.
Kadınlar da dertlerini onlarla paylaşır ama gidip bir güvenilmezle
sevişirler. Tutku kötülerin işidir. Sessiz ve efendi bir insan cümlesiyle tanımlanan bir iyilik kolaydır. Sahtekârlık daha zordur, maharet ister. Zeki, hızlı ve atak olmalıdır. Enerjiktir. (Tabii kötü kötüler konumuz dışındadır. Yani hem, salak hem kötü olmaya çalışanlar için düşünmeye, yazmaya değmez) üç kâğıtçı... Sahtekârın en sempatik, en başarılı şekli. İyi bir hatiptir o.
İnandırıcıdır. Konuştuğu zaman etrafındaki tüm iyi ve dürüst insanlar ağzının içinde kaybolur. Hem çok iyi fıkra anlatır hem hüznün tüm renklerinden haberdardır. Kahkahasında pirzola tadı, hüznünde bazen ölümün sesi vardır. Adam başarılıdır. Yeteneklidir. İyilik kolaydır. Kötülük maharet ister. İyi olmak için, kimseye kötülük yapmamak yeterlidir. Ama kötü olmak için daha çok çalışmalısınız! İyi, kötü karsısında güvensiz, enerjisiz, çaresizdir. Filmlerde bile iyi, kötüleşmeden kötünün hakkından gelemez. Yeminini bozar ve kavgaya girer. Oysa kavga kötünün mesleğidir asıl. Biz iyi seyirciler perdedeki iyi adamımız kan döktükçe rahatlarız. Ve iyi kötüyü yendi diye seviniriz. Oysa artık hepimiz kötüyüzdür filmin sonunda. Hatta biz kötü den daha çok insan öldürmüşüzdür. Bir iyi için en zor olan, kötüye Sen kötüsün demektir. Çünkü iyi, utangaçtır. Hırsıza hırsız diyemez.
Kötünün yerine utanır, sahtekârın yerine yüzü kızarır, hırsızın yerine yerin dibine geçer... Bu sırada kötüler, sahtekârlar, hırsızlar deli gibi eğlenmektedir. Çünkü onların yerine utanan, sıkılan, yerin dibine geçen birçok iyi insan vardır. Şeytan bile bazen yorulur kötülük yapmaktan. Ama hayatlarını salt kötülük yapmaya adayanlar asla durmazlar; bunu çok iyi biliyorum.
Güzel kıyafetleri, briyantinli saçları, resmi arabaları, siyah gözlükleri ve korumaları vardır. Ama ruhları şeytandır.
Kötünün en büyük avantajı iyideki kahrolası utanma duygusudur.
Bu duygu iyiyi öylesine zayıf düşürür ki ağzını açıp bir kelime söyleyemez. Halbuki öylesine kararlı çıkmıştır ki kötünün karşısına. Her şeyi açık açık söyleyecektir. Başına gelecekleri göze almıştır!.. Ama olmaz. Yapamaz. Çünkü iyiler korkaktır.
Çünkü iyiler herkese acır, en çok da kendilerine. Susmak, acımak, utanmak, korkmak... Farkında mısınız ey iyi insanlar, ne kadar sıkıcı şeylerle uğraşıyorsunuz! Kötüler kazanınca da şaşırıyorsunuz! Tarih boyunca iyiler kazanmasalar da, bir şekilde ayakta kalmayı başardılar. İyinin yazgısıydı bu. Şeytan her zaman saldıracak, yere yıkmaya çalışacak, akılları karıştıracak ve iktidarına devam etmeye çabalayacaktı. Babalarımız iyi insanlardı ve bize de iyi olmamızı öğütlediler. Biz de iyi insanlarız. Ve çocuklarımıza aynı şeyi öğütlüyoruz. Hepimiz kötülerin yanında çalışıyoruz. Haydi iyi insanlar! Haydi sessiz, efendi, sıkıcı, korkak, utangaç ve iyi insanlar! Çalışın!
Kötüler atak, iyiler pısırıktır, etrafınıza bakın, en heyecan verici, en eğlenceli insanlar hep sahtekârlardır. Hepsi paldır küldür konuşan, ağız dolusu gülen insanlardır. Çünkü sahtekâr, sempatik olmak zorundadır. İyinin böyle bir mecburiyeti yoktur.
İyi, sıkıcıdır. Kadınlar iyilere değil, güvenilmez erkeklere aşık olur bu yüzden. Zaten aşk, denen altüst oluşla ancak bir üçkâğıtçı basa çıkabilir. Aşkın tadını çıkaramaz iyiler. Onlar sarılıp sessiz bir uzanmayı aşk zanneder. Tekdüzedirler. Yavaştırlar.
Kadınlar da dertlerini onlarla paylaşır ama gidip bir güvenilmezle
sevişirler. Tutku kötülerin işidir. Sessiz ve efendi bir insan cümlesiyle tanımlanan bir iyilik kolaydır. Sahtekârlık daha zordur, maharet ister. Zeki, hızlı ve atak olmalıdır. Enerjiktir. (Tabii kötü kötüler konumuz dışındadır. Yani hem, salak hem kötü olmaya çalışanlar için düşünmeye, yazmaya değmez) üç kâğıtçı... Sahtekârın en sempatik, en başarılı şekli. İyi bir hatiptir o.
İnandırıcıdır. Konuştuğu zaman etrafındaki tüm iyi ve dürüst insanlar ağzının içinde kaybolur. Hem çok iyi fıkra anlatır hem hüznün tüm renklerinden haberdardır. Kahkahasında pirzola tadı, hüznünde bazen ölümün sesi vardır. Adam başarılıdır. Yeteneklidir. İyilik kolaydır. Kötülük maharet ister. İyi olmak için, kimseye kötülük yapmamak yeterlidir. Ama kötü olmak için daha çok çalışmalısınız! İyi, kötü karsısında güvensiz, enerjisiz, çaresizdir. Filmlerde bile iyi, kötüleşmeden kötünün hakkından gelemez. Yeminini bozar ve kavgaya girer. Oysa kavga kötünün mesleğidir asıl. Biz iyi seyirciler perdedeki iyi adamımız kan döktükçe rahatlarız. Ve iyi kötüyü yendi diye seviniriz. Oysa artık hepimiz kötüyüzdür filmin sonunda. Hatta biz kötü den daha çok insan öldürmüşüzdür. Bir iyi için en zor olan, kötüye Sen kötüsün demektir. Çünkü iyi, utangaçtır. Hırsıza hırsız diyemez.
Kötünün yerine utanır, sahtekârın yerine yüzü kızarır, hırsızın yerine yerin dibine geçer... Bu sırada kötüler, sahtekârlar, hırsızlar deli gibi eğlenmektedir. Çünkü onların yerine utanan, sıkılan, yerin dibine geçen birçok iyi insan vardır. Şeytan bile bazen yorulur kötülük yapmaktan. Ama hayatlarını salt kötülük yapmaya adayanlar asla durmazlar; bunu çok iyi biliyorum.
Güzel kıyafetleri, briyantinli saçları, resmi arabaları, siyah gözlükleri ve korumaları vardır. Ama ruhları şeytandır.
Kötünün en büyük avantajı iyideki kahrolası utanma duygusudur.
Bu duygu iyiyi öylesine zayıf düşürür ki ağzını açıp bir kelime söyleyemez. Halbuki öylesine kararlı çıkmıştır ki kötünün karşısına. Her şeyi açık açık söyleyecektir. Başına gelecekleri göze almıştır!.. Ama olmaz. Yapamaz. Çünkü iyiler korkaktır.
Çünkü iyiler herkese acır, en çok da kendilerine. Susmak, acımak, utanmak, korkmak... Farkında mısınız ey iyi insanlar, ne kadar sıkıcı şeylerle uğraşıyorsunuz! Kötüler kazanınca da şaşırıyorsunuz! Tarih boyunca iyiler kazanmasalar da, bir şekilde ayakta kalmayı başardılar. İyinin yazgısıydı bu. Şeytan her zaman saldıracak, yere yıkmaya çalışacak, akılları karıştıracak ve iktidarına devam etmeye çabalayacaktı. Babalarımız iyi insanlardı ve bize de iyi olmamızı öğütlediler. Biz de iyi insanlarız. Ve çocuklarımıza aynı şeyi öğütlüyoruz. Hepimiz kötülerin yanında çalışıyoruz. Haydi iyi insanlar! Haydi sessiz, efendi, sıkıcı, korkak, utangaç ve iyi insanlar! Çalışın!
Kötülerin size ihtiyacı var!
...
karıkoca
Bugün kiminle karşılaştım biliyor musun?
Bilmiyorum, orada değildim.
Eski karınla.
Ya? Nerede?
Markette. Daha doğrusu biz karşılaşana kadar orası marketti;
birdenbire cenaze levazımatçısına dönüştü. Hani sanki birbirimize
uygün mezartaşı bakıyormuşuz da karşılaşmışız gibi oldu. Birbirimizi öyle abartılı görmezden geldik ki o sıra göbek atmaya başlasak bu kadar dikkat çekmezdi. O hemen büyük omomatik kutularının arasına kafasını gömdü, ben de deli gibi domates seçmeye başladım.
Bu yüzden mi şu anda dolapta altı kilo domates var?
Ne yapayım? Geri mi verseydim? Seçmiş bulundum bir kere. Benim yine iyi; eski karın altı tane beş kiloluk omomatik aldı. Sinirden ne yapacağını şaşırdı. Elinin titremesinden omolar köpürdü. Hem de ambalajın içindeyken ve bir damla dahi suyla temas etmemişken.
Sen ne yaptın, salça mı?
Hayır efendim, ben o kadar rahattım ki. Zaten benim rahatlığım
onu deli etti.
Tabii tabii. O kadar rahattın ki bütün yaz idare edecek kadar
domates aldın.
Ne demek istiyorsun sen?
Bir şey demek istemiyorum. Ama belli ki sen de rahatsız olmuşsun işte.
Ben rahatsız filan olmadım. Sadece karının çok gereksiz agresif
tavırları beni güldürdü o kadar.
Gülerken biraz domates toplayayım diye düşündün...
Daha ne kadar uzatacaksın bu domates konusunu?
Yavrum ne var bunda, karımla karşılaşmışsın, bu da normal
şartlarda gergin bir durumdur.
Bir dakika, bir dakika... Sen şimdi bana?yavrum?eski karına?karım?dedin değil mi?
Bilmiyorum... Öyle mi dedim?
Bırak şimdi. Bal gibi biliyorsun öyle dediğini.
Dedimse dedim, ne var bunda?
Allahım bu adamın genişliği beni öldürecek... Ne söylesek? Ne
var bunda? Yani benimle konusurken eski karından karım diye söz etmen normal mi?
Yavrum niye takıyorsun böyle detaylara bu kadar?
Rica etsem bana yaşamın içinden bir tane gerekli detay söyler
misin? Senin için her şey gereksiz. Ekmeği dilimleyip sofraya
getirmek, yemeğe aynı anda başlamak, bir yemeğe giderken ikimizin aynı tarzda giyinmesi ve buna ilave edebileceğimiz bütün vesaireler gereksiz. Hatta sana kalsa eve filan da gerek yok,nezih bir mağara da işimizi görür aslında.
Mağara mı? Nereden nereye taşıyorsun tartışmayı?
Ne yani, ekmeği elinle parçalama adetin yok mu?
Eee ne var bunda?
Açıklayayım. Ekmek ilk yapıldığında, yani bundan binlerce yıl
önce gerçekten senin yöntemin uygulanıyordu. Yani kabilenin iri yarı erkekleri ekmeği parçalara ayırıp dağıtıyordu. Sonra insanlık bıçağı buldu. Hatta bununla da yetinmedi, bıçak konusunda da derinleşip özel ekmek bıçağını buldu. Hani şu keskin yeri tırtırlı olan, hatırladın mı? Ama sen atalarımızın bu çabalarını hiçe sayıp hâlâ ilk çağdaki yöntemi kullanıyorsun!
Yahu sen ne zaman karımla karşılaşsan biz kavga etmek zorunda mıyız?
O SENİN ESKİ KARIN!!!
Bağırma!
Bağırmıyorum. Sadece biraz sesimi yükselttim o kadar.
Tamam işte, buna Türkçe'de bağırmak diyoruz ve kesinlikle
hoşlanmıyoruz. Mümkünse manyaklaşma.
Bak... Bunun karınla bir ilgisi yok.
Eski karımla!
Hoşuna gider diye öyle söyledim, hâlâ onu seviyorsun ya...
Haydaaaa...
Ne bu şimdi, haydaaa! Halay mı çekiyoruz?
Nereden çıktı karımı sevdiğim?
Sürekli karım demenden olacak.
Onu sevseydim boşamazdım.
Öyle olmadı zaten, o seni boşadı. Biz de bu vesileyle tanıştık
hatırlarsan. Bana ilk altı ay karını anlattın ve toplam bir yıl
boyunca da karının adıyla seslendin.
Her şeyi bu kadar abartmasan olmuyor değil mi? Bir kere
boşanmayı isteyen bendim ve sana taş çatlasa iki kere karımın adıyla seslenmişimdir... Eski karımın yani...
Hayret. Boşanmak isteyen biri bu isteği olumlu karşılandı diye
neden ağlıyor?
Ben mi ağladım?
Aralıklarla altı ay boyunca. Ne zaman eski karını hatırlatacak
bir şeyle karşılaşsan ağladın. Hatta bu konuyu bir ara öyle
abartmıştın ki az kalsın deliriyordum. Ekmek görsen, o da ekmek yerdi, gazete görsen, karım o kadar iyi bulmaca çözerdi ki, görsen Şiar Yalçın'ı yerdin, diyip diyip ağlamadın mı?
Ya, sen hakikaten ne acaip kadınsın ya! Nereden uyduruyorsun sen bunları? Evet, tamam gerçekten çok iyi bulmaca çözerdi, bu doğru... Hatta bazen öyle zor soruları bilirdi ki, şaşar kalırdım. Mesela bir keresinde ben çözüyorum bulmacayı, bir soruya takıldım kaldım, tamam mı? Soru da öyle kritik bir yerde ki, onu bulsam bütün bulmaca çözülüyor, öyle de stratejik bir yerde... Yani nereden baksan altı kelime o soruya bağlı. Soru da üç harflik bir şey, bir tibet öküzü mü, sığırı mı öyle bir şey işte... Ulan düşün düşün, yok! Tibet neresi bilmiyorum... Zaman içinde öküzlerle karşılaşmışım ama hiçbirine memleketini sormamışım. Hani birader isim nedir, sizin orada size ne diyorlar şeklinde bir muhabbetim olmamış hiçbiriyle. Tibet'te hayvancılık ne durumdadır bilmiyorum... Ona da soramıyorum, çok iyi
çözüyor ya. Ben de ona karşı, ne var canım senin kadar ben de çözerim tribine girmişim. O da güya benimle ilgilenmiyormuş gibi yapıyor. Ama gözucuyla da nasıl kıvrandığımı görüyor. Yalnız bu arada söyleyeyim ondaki gözucu da kimsede yoktur ha... Öyle dikkatlıdir ki kafayı yersin... Neyse bir ara kahve getirdim bahanesiyle geldi, tam kahveyi önüme koyarken yine gözucuyla hangi soruya takıldığımı tesbit etti, tamam mı? Bak dikkat et, kahveyi koyarken yani maksimum dört sanıye
içinde baktı ve hangi soruya takıldığımı anladı... ve aniden YAK
dedi... Meğer Tibet sığırının adı Yak'mış. Bunun üzerine bir sinirimiz bozuldu, neredeyse bir saate yakın vallahi bravo YAK diye bildin diye diye gülmüştük. Olacak şey değil yani, sen tut o arada gör ve Yak diye... Aşkım! Hayatım, nereye gitti bu be? Sevgiliiiim! Neredesin?...
Allah allah! Ne oldu yahu? Ben şimdi kötü bir şey mi söyledim buna?
Bilmiyorum, orada değildim.
Eski karınla.
Ya? Nerede?
Markette. Daha doğrusu biz karşılaşana kadar orası marketti;
birdenbire cenaze levazımatçısına dönüştü. Hani sanki birbirimize
uygün mezartaşı bakıyormuşuz da karşılaşmışız gibi oldu. Birbirimizi öyle abartılı görmezden geldik ki o sıra göbek atmaya başlasak bu kadar dikkat çekmezdi. O hemen büyük omomatik kutularının arasına kafasını gömdü, ben de deli gibi domates seçmeye başladım.
Bu yüzden mi şu anda dolapta altı kilo domates var?
Ne yapayım? Geri mi verseydim? Seçmiş bulundum bir kere. Benim yine iyi; eski karın altı tane beş kiloluk omomatik aldı. Sinirden ne yapacağını şaşırdı. Elinin titremesinden omolar köpürdü. Hem de ambalajın içindeyken ve bir damla dahi suyla temas etmemişken.
Sen ne yaptın, salça mı?
Hayır efendim, ben o kadar rahattım ki. Zaten benim rahatlığım
onu deli etti.
Tabii tabii. O kadar rahattın ki bütün yaz idare edecek kadar
domates aldın.
Ne demek istiyorsun sen?
Bir şey demek istemiyorum. Ama belli ki sen de rahatsız olmuşsun işte.
Ben rahatsız filan olmadım. Sadece karının çok gereksiz agresif
tavırları beni güldürdü o kadar.
Gülerken biraz domates toplayayım diye düşündün...
Daha ne kadar uzatacaksın bu domates konusunu?
Yavrum ne var bunda, karımla karşılaşmışsın, bu da normal
şartlarda gergin bir durumdur.
Bir dakika, bir dakika... Sen şimdi bana?yavrum?eski karına?karım?dedin değil mi?
Bilmiyorum... Öyle mi dedim?
Bırak şimdi. Bal gibi biliyorsun öyle dediğini.
Dedimse dedim, ne var bunda?
Allahım bu adamın genişliği beni öldürecek... Ne söylesek? Ne
var bunda? Yani benimle konusurken eski karından karım diye söz etmen normal mi?
Yavrum niye takıyorsun böyle detaylara bu kadar?
Rica etsem bana yaşamın içinden bir tane gerekli detay söyler
misin? Senin için her şey gereksiz. Ekmeği dilimleyip sofraya
getirmek, yemeğe aynı anda başlamak, bir yemeğe giderken ikimizin aynı tarzda giyinmesi ve buna ilave edebileceğimiz bütün vesaireler gereksiz. Hatta sana kalsa eve filan da gerek yok,nezih bir mağara da işimizi görür aslında.
Mağara mı? Nereden nereye taşıyorsun tartışmayı?
Ne yani, ekmeği elinle parçalama adetin yok mu?
Eee ne var bunda?
Açıklayayım. Ekmek ilk yapıldığında, yani bundan binlerce yıl
önce gerçekten senin yöntemin uygulanıyordu. Yani kabilenin iri yarı erkekleri ekmeği parçalara ayırıp dağıtıyordu. Sonra insanlık bıçağı buldu. Hatta bununla da yetinmedi, bıçak konusunda da derinleşip özel ekmek bıçağını buldu. Hani şu keskin yeri tırtırlı olan, hatırladın mı? Ama sen atalarımızın bu çabalarını hiçe sayıp hâlâ ilk çağdaki yöntemi kullanıyorsun!
Yahu sen ne zaman karımla karşılaşsan biz kavga etmek zorunda mıyız?
O SENİN ESKİ KARIN!!!
Bağırma!
Bağırmıyorum. Sadece biraz sesimi yükselttim o kadar.
Tamam işte, buna Türkçe'de bağırmak diyoruz ve kesinlikle
hoşlanmıyoruz. Mümkünse manyaklaşma.
Bak... Bunun karınla bir ilgisi yok.
Eski karımla!
Hoşuna gider diye öyle söyledim, hâlâ onu seviyorsun ya...
Haydaaaa...
Ne bu şimdi, haydaaa! Halay mı çekiyoruz?
Nereden çıktı karımı sevdiğim?
Sürekli karım demenden olacak.
Onu sevseydim boşamazdım.
Öyle olmadı zaten, o seni boşadı. Biz de bu vesileyle tanıştık
hatırlarsan. Bana ilk altı ay karını anlattın ve toplam bir yıl
boyunca da karının adıyla seslendin.
Her şeyi bu kadar abartmasan olmuyor değil mi? Bir kere
boşanmayı isteyen bendim ve sana taş çatlasa iki kere karımın adıyla seslenmişimdir... Eski karımın yani...
Hayret. Boşanmak isteyen biri bu isteği olumlu karşılandı diye
neden ağlıyor?
Ben mi ağladım?
Aralıklarla altı ay boyunca. Ne zaman eski karını hatırlatacak
bir şeyle karşılaşsan ağladın. Hatta bu konuyu bir ara öyle
abartmıştın ki az kalsın deliriyordum. Ekmek görsen, o da ekmek yerdi, gazete görsen, karım o kadar iyi bulmaca çözerdi ki, görsen Şiar Yalçın'ı yerdin, diyip diyip ağlamadın mı?
Ya, sen hakikaten ne acaip kadınsın ya! Nereden uyduruyorsun sen bunları? Evet, tamam gerçekten çok iyi bulmaca çözerdi, bu doğru... Hatta bazen öyle zor soruları bilirdi ki, şaşar kalırdım. Mesela bir keresinde ben çözüyorum bulmacayı, bir soruya takıldım kaldım, tamam mı? Soru da öyle kritik bir yerde ki, onu bulsam bütün bulmaca çözülüyor, öyle de stratejik bir yerde... Yani nereden baksan altı kelime o soruya bağlı. Soru da üç harflik bir şey, bir tibet öküzü mü, sığırı mı öyle bir şey işte... Ulan düşün düşün, yok! Tibet neresi bilmiyorum... Zaman içinde öküzlerle karşılaşmışım ama hiçbirine memleketini sormamışım. Hani birader isim nedir, sizin orada size ne diyorlar şeklinde bir muhabbetim olmamış hiçbiriyle. Tibet'te hayvancılık ne durumdadır bilmiyorum... Ona da soramıyorum, çok iyi
çözüyor ya. Ben de ona karşı, ne var canım senin kadar ben de çözerim tribine girmişim. O da güya benimle ilgilenmiyormuş gibi yapıyor. Ama gözucuyla da nasıl kıvrandığımı görüyor. Yalnız bu arada söyleyeyim ondaki gözucu da kimsede yoktur ha... Öyle dikkatlıdir ki kafayı yersin... Neyse bir ara kahve getirdim bahanesiyle geldi, tam kahveyi önüme koyarken yine gözucuyla hangi soruya takıldığımı tesbit etti, tamam mı? Bak dikkat et, kahveyi koyarken yani maksimum dört sanıye
içinde baktı ve hangi soruya takıldığımı anladı... ve aniden YAK
dedi... Meğer Tibet sığırının adı Yak'mış. Bunun üzerine bir sinirimiz bozuldu, neredeyse bir saate yakın vallahi bravo YAK diye bildin diye diye gülmüştük. Olacak şey değil yani, sen tut o arada gör ve Yak diye... Aşkım! Hayatım, nereye gitti bu be? Sevgiliiiim! Neredesin?...
Allah allah! Ne oldu yahu? Ben şimdi kötü bir şey mi söyledim buna?
...
15 yorum:
neden neden...
neyin tribi bu??
bişiy içmek istemesinin tribi olabilir mi acep?
sıcak çikolata,çay,neskafe... artık ne diye düşünüyosan sen..
puhaha... susadım der gibi tribe girdim diyen ilk insan olarak hafızamda yer edineceksin.
bu zannetmenin tribi belki, belki de hiç bi' şey zannedememenin tribidir bilemiyorum..
trip benim tribim, hem trip bu zart diye girer zurt diye gider belki de kalıcı olur bilinmez bu şekilde olmadığınız için belki susamak gibi gelmiştir ama bu çölde su bulmak gibi bazen bazense damarınızı kolunuza paralel kesen bi' jilet..
artık yazmayı düşünmüyorum..
her daim sevi'yle, iyi olun...
ben de triplexe girdim fenerin yüzünden.. fenere trip atiyorum artık.. beşiktaş maçindan sonra tam 2 takika gülmüşüm telefonda.. arkadşa bgn acisini çıkardi.. bunu bana yaşattin ya fener :( kombine versen de bakmam yüzüne.. bir süre uzak duracagım snedne..
ya bnm içimde bir şey var.. tarifi yok.. göz kararı :(
hayata trip atiyorsun sne .. bildim mi.. :(
arocum son zamanlarda hiç mailine baktin mi ?? :D
yazmayi düsünmüyorum demissinya..
üzüldüm :((
yazmayı düşünmüyorum demişsin ya işte bende o şekilde bi hal içerindeyim.nedendir bilmiyorum ama takip ettiğim bloggerlarda da hep aynı durum.havalardan mı bu hal yoksa hayattan mı anlamıyorum?Ben uzun süre de kendime gelemem gibi çünkü beklemek yiyip bitiriyor insanın beynini,kalbini,ruhunu..
Bekliyorum gelecek mi bir an önce?Ama gelsin istiyorum..
ama hala tribi geçmemiş ki..
trip mevsimi bitti,mevsimm grip mevsimiii..
happ şuuuuuhhhh=)
aynen dediğin gibi oldu trip içersinde grip oldum çok fenayım..
böle olmayacak galiba her an düşebilirim geri kürkçüme..
:)
son yorumda bi umut gördüm... umarım halusinasyon değildir. :)
Çık gari bu tripten ne hakkın war okuyucuyu bekletmeye ayıp ayıp bak zaten nadir gelir bu okuma dürtüsü..
Çık gari bu tripten
yazmayı düşünmüyormuş...
bi gelirsem oraya varya aorilum, myki nin hatrı falan dinlemem bi tencere tava girişirim bak Al eline kalemi da , geç compüüterinini başına..adamı hasta etmeyiiin üleeeeyyynnnn!
şaka bir yana... kafanı topladığın zaman yepyeni yazılarınla bekliyorum seni
bende çıksAm ii olcek !!
Yorum Gönder