Hüzüngâh..

Aslını inkar etmemecesine kanla yoğruluyordu gecelerim, asıl olan yalnızlığımdı. Salmış zamana beni ben yapıpta benden eden tümce kümeleri, durduramamışım. Geçmiş, belli belirsiz aylar ve ne zaman toprakta yeşereceği bilinmez sevdalar. Bir kaçaktır şimdi düşlerimin sabahları. Belki yok yıldızlarım belki doğmayacak güneş, çiçekler açmayacak belki..

Olsun..

Dokunulmayan bir varlığı var sanki, sanki deyince hissedilmiyor bile bile yada bilmeden unutuluyor aslı bilinmeyen adı gerçek olan..

Kimsesiz bir akşamın sararmış yalnızlığında katili oluyorum içine umut akıttığım düşlerin. İlk sevişmelerin sabahında korkak adamlar gibi, sancılı gecelerde tüm cesaretini dağlara yazmış gibi..

Düşler öyle birikmiş ki gerçeğe, yarına her uyanışım düşsel bir dokunuş olur kendimi bile hissetmediğim, kudurmuş sevdalara saldıran delikanlı aşıkları yolda ziyan eden rengarenk bedenlerinde parçalanmış yürek taşıyan hayat kadını ruhlarının teninde..

Katili oluyorum yüreğinden umut çaldığım düşümdeki kadının..
Kadın öyle uzak ki bana. Aslında o hiç yaşamamış, yaşanmayacak gibi geliyor kendimi varlığına adadığım akşamlarda..

Ama...