Oturamadım bak birileriyle, kaçtım yine dört duvarıma, bir şeyler eksik o’nu arıyorum.
Kaçmak istedim yine saçmalıklardan, sıyrılıp kopmak istedim. Koymak istedim başımı bir göğüs boşluğuna, uzakta da olsa. Baş başa olmak istedim boşluğunla, avuçlarımda ruhum paramparça. Sığınağım oldu beyazlığın, onca karanlığın içinde iğne ucu kadarda olsa görüp saklandığım, saflığınla arındığım.
Beyazlığını fark edip sığınana kadar ne karanlıklar içinde kaldığım bilinmiyor, elbette üstüme başıma bulaştırdım bende tüm çırpınanlar gibi. Kirliyim biliyorum, temizlik huyu olmayan hayatlarımız bizleri bir şekilde pisliğine çekiyor, sömürüyor ruhumuzu.
Ruhumuz zaman kavramı olmayan bilinmez bir boşlukta hareket ederken birden bir aydınlıkla hayat buluyor. Süre başlıyor. Durdurulamaz bir akış var, bedenimiz büyüyor, beynimiz yoruluyor ve yavaş yavaş belimiz bükülüyor. Sürenin dolmasına ramaklar kalıyor.
Takılı kalıyoruz bazen, hata verip duruyor hayatlarımız hep o bölgede. Akrep’in yelkovanı kovalaması saçmalığıyla bizi günden güne ölüme taşıyan zamana kanıyoruz, şekere hasret çocuğun saflığıyla. Geç oluyor anlamamız gidenin hayat olduğunu, akrep yelkovanı hep kovalıyor ama biz durmuşuz..!
Katılıyoruz yeniden akışına, tekrar takılma korkusu hep aklımızda.
Takılıyoruz da.
Bazen bel bükülüp, ruh bir yerlerde unutulup, beyazlara bürünmeden önce beyazlar görünür gözlerimize. Zaman zamansız duruverir. Takılıyoruz çığlığıyla takıldığını sandığımızın kopması, ruhumuzu serbest bırakır bi’senfoni eşliğinde.
?Ne kadar ütopik olduğunu bilmiyorum ama o ses çok acıtır. Nereden çıktı o..
Kaçmak istedim yine saçmalıklardan, sıyrılıp kopmak istedim. Koymak istedim başımı bir göğüs boşluğuna, uzakta da olsa. Baş başa olmak istedim boşluğunla, avuçlarımda ruhum paramparça. Sığınağım oldu beyazlığın, onca karanlığın içinde iğne ucu kadarda olsa görüp saklandığım, saflığınla arındığım.
Beyazlığını fark edip sığınana kadar ne karanlıklar içinde kaldığım bilinmiyor, elbette üstüme başıma bulaştırdım bende tüm çırpınanlar gibi. Kirliyim biliyorum, temizlik huyu olmayan hayatlarımız bizleri bir şekilde pisliğine çekiyor, sömürüyor ruhumuzu.
Ruhumuz zaman kavramı olmayan bilinmez bir boşlukta hareket ederken birden bir aydınlıkla hayat buluyor. Süre başlıyor. Durdurulamaz bir akış var, bedenimiz büyüyor, beynimiz yoruluyor ve yavaş yavaş belimiz bükülüyor. Sürenin dolmasına ramaklar kalıyor.
Takılı kalıyoruz bazen, hata verip duruyor hayatlarımız hep o bölgede. Akrep’in yelkovanı kovalaması saçmalığıyla bizi günden güne ölüme taşıyan zamana kanıyoruz, şekere hasret çocuğun saflığıyla. Geç oluyor anlamamız gidenin hayat olduğunu, akrep yelkovanı hep kovalıyor ama biz durmuşuz..!
Katılıyoruz yeniden akışına, tekrar takılma korkusu hep aklımızda.
Takılıyoruz da.
Bazen bel bükülüp, ruh bir yerlerde unutulup, beyazlara bürünmeden önce beyazlar görünür gözlerimize. Zaman zamansız duruverir. Takılıyoruz çığlığıyla takıldığını sandığımızın kopması, ruhumuzu serbest bırakır bi’senfoni eşliğinde.
?Ne kadar ütopik olduğunu bilmiyorum ama o ses çok acıtır. Nereden çıktı o..
5 yorum:
zaman gidiyorda biz duruyoruz ya ters döndürüp biz önden gitsek ,o beklese yada beraber gitsek. belki de birlikte durmak isteriz.
yada ben susmalıyım :Pp
Uzat elini, çıkmam gerek içinde bulunduğumu sandığım olmayan yerden..
akrep yelkovanı kovalarken sen neredesin ki..
Ben o'ndayım, nefessiz ve hareketsiz..
Yorum Gönder