sızıntı1

-iyimisin Razjan.?

Yüzü bembeyaz olmuştu, ateşi vardı ve üşüdüğünü söylüyordu. Binmesini beklemeden ayrılmak istediği otogardan gidiyordu Mavisu ve doya doya bakamamıştı gözlerinin içine.

- sürebilecek durumda değilim sen geç..

Kar üzerine dökülmüş sıcak bir sıvı gibi dağılmıştı beyazının içine sanki yeşili, kirpikleri ise titremekteydi. Sol elini ensesinden dolayıp sol eliyle tuttu, sağ eliyle belini kavrayıp yürüttü ve yatırdığı koltuğa yatırdı Razjan'ı.

-otobüs kalktı mı.?

Çıkmak üzereydi otobüs otogardan, otogara gelen ve giden otobüslerin otogar etrafında kendilerini gösterircesine dönmesini sağlayan yolun başındaydı otobüs.

-durdurabilme ihtimalimiz var. çıkıyor..

Durmamalıydı otobüs. Gitmeliydi hiç bir şeyden haberdar olmadan. Öğrenmesini istemiyordu. Güle güle gitmeliydi.

-hayır, gitmesini bekleyelim..

Çıkmıştı otobüs, uzun yolların başındaki çözülme noktasına. Son kez dört bi' tarafında hissedecekti onu ve gidecekti. Gözlerini kapayıp otobüsü hayal etti; babayı yolcu etmişler anneyle, anne arabayı çalıştırmakta arka koltukta gözleri kilitli babaya otobüsle birlikte tam bir daire çizmekte olan çocuk gibi.

Koltuk numarasını biliyordu arabayı oraya park etmesindeki sebebte o'ydu. Fenalaşmasaydı, illet onu o an yoklamasaydı, ufaklık gibi olduğu yerden seyredecekti gözlerini bi' nebze olsun doyurabilme umuduyla gidişini. Gözlerini sımsıkı kapamış bi' taraftan gidişini resmetmeye çalışıyor karanlıkta beynine, diğer yandan içindeki sızının verdiği ağrıyı dindirmeye çalışıyordu.

-çıkışta durdu otobüs, biri iniyor galiba.?

Gözleri açıldı birden, doğrulmak istedi beceremedi yeltenmesiyle sızısı ikiye katlanmıştı. Konuşacak nefesi çıkarmaya gücü yoktu kilitlenmiş kıpırdayamadan ağrının geçmesini bekliyordu. Acısının sesinden belli olacağını bile bile zor çıkan nefesiyle sordu.

- o mu.?