malesef

Her şey bi’ sabah başladı. Herkes birbirinin cümlelerini kuruyordu. Kimse farklı bir şey söylemiyordu yani. Kimsede farklı bir şey düşünmüyordu zaten. Hissetmiyordu. Yaşamıyordu..

Sonra amansız beyazlığınla çıka geldin. Bembeyaz boynuna dökülen karanlığınla. Hatırlanamayan ne varsa sende hatırladım. Beklemek ile bekletilmek arasında ne kadar fark varsa öyle bi’ şey işte. Ama durmadan duraksamadan, akmadan aksamadan da aynı gücü veriyor bize tümceler. Ya tümcelerin dışındaki kullanımsak biz..

Hayır, her şey bi’ sabah başlamadı. Belki de beynime iliştirdiğim binlerce notadan birisi olacaktı. Kimdir. Nedir. Nedendir. Niyedir diye bakmadan ve bıkmadan gecelerin uzunluğundan. Korkmadan çokluğundan, bir artı bir eksi ne fark eder demeyip kaçmadan. Kaçamadan ve yalnızca bir kere ve yalnızca bir kişiye söylenebilecekleri söylemeden, söyleyemeden ve ‘neden ya’lara bakmadan, kendimde tanıdığım bütün kapıları açtım sana..

Seni daha tanımadan, yaşamın en güzel gülen şarkısına, sesi büyülü, sonsuz, çaresiz, doğru veya yanlış bu sabahlara ve bir anlamı olmasına açtım..

Hiç prova yapmadan ayna karşısında yolları doğaçlama yürüyorum. Bütün tümceler benim ama gerçek ama değil. Bütün titremelerse –sahici korku, sahici üşüme, sahici heyecan, ne dersen de- sisli bir gecede asla ulaşılamayacak gibi duran mesafelerdir ve hepsi benim. Hepsi senin. Ve hepsi beklide varlık ve yokluğun bir aradalığı..

Bütün rüyalarım mükemmel, uykularım uyanmamacasına seninle ve sana…